Oogsten heeft niet alleen te maken met lekker eten, maar vooral met wat je zaait.
Afgelopen weekend ging ik met de fiets op pad en kwam met fietstassen vol thuis. Geïnspireerd door de pagina ‘fietsen voor je boodschappen’ op FB én mijn dochter! Ik vertelde haar die ochtend dat ik langs de boeren ging op jacht naar pompoenen, courgettes en bloembollen. ‘Oh, ik zag laatst een bordje “honing te koop” vlak bij station Hillegom, dus dan moet je daar ook even langsfietsen’, zei ze. Mijn hart maakte een sprongetje – en mijn eerste oogst voelde al binnen!
De nazomer is begonnen en zoals ik ook in mijn eigen kleine moestuin zie, kan de oogst nu écht beginnen. Iedere dag weer een handje tomaten en de pepertjes kleuren langzaam maar zeker rood.
Maar oogsten gaat verder dan eten alleen. Het is ook stilstaan bij de zaadjes die je hebt geplant. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk.
• Welke intenties of goede voornemens heb jij aan het begin van dit jaar gezaaid?
• Zijn ze tot bloei gekomen?
• Vragen ze om nog wat extra tijd of aandacht?
• Of misschien juist om loslaten?
Vaak zijn we geneigd om als iets ‘bereikt’ is, meteen vooruit te kijken naar het volgende doel. Maar september, de nazomer, nodigt uit om even pas op de plaats te maken. Stil te staan. Om te voelen wat er al is. Om te waarderen wat gelukt is. En om mild te zijn voor wat nog niet tot bloei kwam. Want niet alles hoeft nú. Soms heeft het leven een ander ritme voor ons in gedachten.
En juist dat stilstaan is mindfulness: bewust aanwezig zijn bij dit moment. Bij de overvloed van wat je al kan oogsten, groot of klein. Misschien een handje tomaten, misschien een gesprek van hart tot hart. En mild te zijn voor jezelf én de ander als het anders loopt dan hoe je geest had bedacht.
Waarom mijn hart een sprongetje maakte, toen mijn dochter me wees op het bordje “honing te koop”? Het voelde als een teken dat een zaadje die ik ooit geplant had, is opgekomen. Vroeger werd ik als kind door mijn ouders meegenomen naar boerderijen om groente en fruit te kopen en zelf te zien en te ervaren hoe alles groeide. Dat heb ik ook met mijn kinderen gedaan toen ze klein waren. En wees dan altijd op bordjes langs de weg, waardoor we spontaan wegen insloegen om te ontdekken wat daar te vinden was. En nu was het mijn dochter die het bordje had gezien en mij er op wees.
Zo kan er dus op een onverwacht moment ineens een gevoel van oogst ontstaan en hoe mooi als je ook daar dan even bewust bij stil kan staan.