Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat ik een ernstig verkeersongeluk heb gehad. Ik stond met mijn fiets bij een oversteekplaats en terwijl ik opstapte om over te steken, zag ik vanuit mijn ooghoek een auto heel hard aan komen rijden. Deze auto had zijn rode stoplicht genegeerd en reed vol op mij in. Een harde val, via de voorruit van de auto, op de grond. Achteraf gezien is het een wonder dat ik ‘alleen maar’ mijn bovenarm had gebroken. (Ben daar op de dag van vandaag nog dankbaar voor!)
Er volgde een lange weg van operaties, revalidatie en chronische pijn. Op een dag las ik een artikel over mindfulness. Ik mediteerde al een aantal jaar, maar had me er verder eigenlijk nog weinig verdiept. Wat vooral mijn interesse wekte, was dat er een training bleek te zijn ontwikkeld om om te gaan met fysieke en psychische pijn: de 8-weekse training Mindfulness Based Stress Reduction. Zou dat mij misschien ook helpen bij mijn chronische pijn?
Ik meldde me aan voor zo’n 8-weekse training en er ging werkelijk een nieuwe wereld voor me open! Zo leerde ik anders naar gedachten te kijken en de dingen te zien zoals ze werkelijk zijn. De chronische pijn die ik had veranderde. Vooral omdat ik er anders naar ging kijken, mijn gedachten veranderde en daardoor ook mijn gevoelens en mijn gedrag. Soms gebeuren er dingen in je leven die je bestempelt als prettig, soms gebeuren er dingen die je bestempelt als niet prettig. Vaak hebben gebeurtenissen een andere uitkomst dan je in eerste instantie denkt. Wat me doet denken aan het verhaal over een Chinese boer, zijn zoon en hun paard.
Verhaal over een Chinese boer, zijn zoon en hun paard
In een dorpje op het Chinese platteland, leefde een boer. De boer had een zoon en naast hun hut en wat land was hun enige bezit dat ze hadden een paard. De zoon en het paard waren voor de boer erg belangrijk, ook voor zijn levensonderhoud. Op een dag brak het paard door de omheining en rende weg. Na lang zoeken was het nergens te vinden. Diezelfde avond kwamen de dorpelingen bij de Chinese boer op bezoek om hun medeleven te betuigen. “Wat vreselijk! Verschrikkelijk!”, zeiden ze. “Hoe moet het nu met het land? Wat een ongeluk!” Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Ik weet het niet, misschien. Ik ga het zien. Het enige dat ik weet, is dat het paard is weggelopen.” De dag daarna gingen de boer en zijn zoon weer aan het werk op het stuk land en maakten er het beste van. Een paar dagen later kwam plots het paard weer aangelopen en hij bracht 10 wilde paarden mee. Die avond kwamen de dorpelingen weer naar de boer toe om hun gelukswensen te geven: “Wat een geluk! Wat geweldig! Je bezit ineens 11 paarden!”Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Ik weet het niet, misschien. Ik ga het zien. Het enige dat ik weet, is dat mijn paard weer terug is en dat er tien andere paarden bij zijn.” De volgende dag wilde de zoon proberen of hij de paarden kon temmen. Hij klom op de rug van één van de wilde paarden. Deze was hier echter niet van gediend en bokte net zolang totdat de zoon op de grond belandde. De val was zo hard dat bij zijn been brak. Die avond stonden de dorpelingen weer bij de boer: “Wat vreselijk! Je zoon! Een gebroken been! Nu kan hij niet helpen op het land! Wat een vreselijk ongeluk!” Maar de boer glimlachte rustig en zei: “Ik weet het niet, misschien. Ik ga het zien. Het enige dat ik weet, is dat mijn zoon zijn been gebroken heeft.” De dag erna komt het leger naar het dorp van de boer om alle jonge mannen op te halen, om te gaan vechten in de oorlog. Toen ze zagen dat de zoon een gebroken been had, schudden zij hun hoofd en liepen verder. De dorpelingen feliciteerden de boer met hoe goed alles was afgelopen. “Wat een geluk dat je zoon nu niet in het leger hoeft!,” riepen zij opgelucht uit. “Ik weet het niet, misschien. Ik ga het zien”, zei de oude boer stak zijn handen in zijn zakken.
